Zogezegd is de lente begonnen… niet te merken aan het weer, maar sinds 13 maart voel ik een andersoortige lente, een frisse en nieuwe start voor de wereldkerk.
De katholieke kerk, oud en vermoeid, afgedwaald van haar oorsprong, log geworden door haar eigen structuren, bezweken haast onder de zware zondelast (van haarzelf of aan anderen opgelegd), haalt sinds kort weer adem en leeft terug op.
Hoe één figuur de aandacht van de wereld kan trekken, in alle eenvoud, door de meest tedere en diepmenselijke gebaren; een minzame blik, een nederige houding, een warme groet en woorden die voeren tot de kern van het geloof.
Ik dweep niet met pausen, ik dweep met Jezus. Maar deze paus verwijst in al zijn denken en doen zo rechtstreeks naar Jezus dat ik niet anders dan grote waardering en echte sympathie voel voor paus Franciscus. Deze paus zal geen dikke boeken moeten schrijven over Jezus want zijn levenswijze alleen al spreekt boekdelen in verwijzing naar Jezus!
Paus Franciscus, zijn naam kondigt een nieuwe lente aan voor de kerk, een heropbouw, een terugkeer naar de essentie van Jezus’ Blijde Boodschap. In al zijn gebaren toont hij zich een herder, voor elke mens, zonder onderscheid. Deze paus mag een voorbeeld zijn voor de miljoenen leden van de Jezusbeweging en hen aanzetten met vernieuwde kracht en sterke hoop te werken aan een betere wereld voor allen. Hij laat het ons alleszins verbeelden dat het kan!
Leve Jezus, leve Franciscus, leve elke gelovige die de macht van de liefde in dienstbaarheid toont tot in het kleinste detail!